Ang Bayan Ko

Pula, puti, asul at dilaw
Mga kulay na nagbigay ilaw.
Ang kulay ng bandilang nasa puso ko,
At di maaalis sa pagkatao ko.

Sa wagayway ng telang ito,
Kalayaan ang sumasalamin dito.
Kalayaang minsa’y nakamit,
Pero parang nawala at nasungkit.

Sa puso ng ila’y aking nakikita,
Diyos at bayan kanilang sinisinta.
Pero bakit ang iba walang pakialam?
At pag may namatay saka lang magdadamdam.

Paano na lamang ang bansa nating lumulubog?
Na kahit maiahon ay hindi na mahuhubog
Ang mga batang nasa lansangan
Pag-aaral ba’y hindi na nila mararanasan?

Kailan nga ba tayo magigising sa katotohanan?
Pag tayo ba’y wala ng tahanan?
Ang tanging maibibigay ng Diyos ay awa
pero nasa atin pa rin ang gawa.

May mayaman man at mahirap
Pero iisa lang ang ating hinaharap
sa pagdaan ng panahon,
sana kahirapan ay maiahon.

Para saan ang aking pagkamatay
Kung ganito lang din ang inyong buhay?
Para saan pa ang mukha ko sa piso
Kung mahalaga lang ito sa pulubing may baso?

Naniniwala ako, na lahat tayo ay bayani
Na hindi na kailangan maghintay ng ani
Bakit bukas pa at hindi ngayon?
Bakit ang lungsod lang paano ang nayon?

Matalino,marangal, at kayumanggi.
Ito tayo, Pilipinong katangi-tangi
Karangalang dapat ipagbunyi
At isang natatanging lahi.

a Christmas Letter

To: You

Each year I see your face glad and exited. The sparkle of your eyes and that lovely smile you’ve always had when I grant your gifts and wishes. I also remember when the Christmas tree was being arranged; I stared at you as you look above it and dad would even put up a ladder so you can put the star on top of it. And I even remember the time when you asked mom to bake those delicious cookies and a glass of fresh milk for Santa and stayed up the whole night as you wait for him but you fell asleep.

Walking with you the whole time, I saw the changes during this season. The colorful streets filled with sparkling lights, the tall buildings with precious decorations, the singing choir on the streets, the tasty ham on our refrigerator and most of all, your most expensive socks that you never wore and just hang it up on the chimney every year.

But honestly, I’m quite disappointed for some reasons that only some people could notice me during this Christmas. All they see is just that fat guy wearing that red coat and red pants and who rides on those flying reindeers and gives all of those gifts. For some kids, Santa Claus is a sign of Christmas. A sign of hope that for just one day, their family would be complete; for just one day that they’ll have lots of delicious food on their plates; some would even spend their night doing happy things. But what lies within these preparations is all about me. But sad to say that only few people remembers me. It’s my birthday.

But do you the saddest part? Some people even erase me from Christmas. And as I see on some presents they even put an “X” as a replacement of my name so that it would be shorter…X-mas… Why? Is it just because its too long or not that unique? A butterfly cant be a butterfly if it has no “butter” on its name.

You know I don’t expect much because I love you. But what I really want you to realize is that the true spirit of Christmas is not only giving food for the poor nor giving presents, decorating, caroling or eating. But it is having compassion and loving the people around you and showing care and importance to them even though it’s not Christmas.

Just call me anytime you need me. And let’s talk during Sundays. I hope that an hour is fine with you. See you on the chapel.

I love you!

From: Me

Ang Aking Talambuhay

Sa mga pirapirasong papel at pinagtagpi-tagping mga salita nabuo ang isang pagkatao. Isang pagkataong pinintahan ng pangarap at kinulayan ng pluma at papel. At ito ang salamin ng buhay ko. Isang batang pinagkaitan na makasama ang pamilya ngunit sa kabila ng mga pagsubok ay hindi natinag ang mga pangarap.

Lumaki ako sa piling ng iba’t ibang tao at kamag-anak. Bata pa lamang kasi ako nang iwanan ako ng aking mga magulang upang makipagsapalaran sa ibang bansa. Marahil mahirap ngunit nakayanan ko ito at natuto akong tumayo sa sarili kong mga paa. Sa paglipas ng panaon ay biniyayaan kami ng dalawang anghel na tumulong sa akin upang maging isang responsableng ate at anak. Bagamat malayo man ako sa aking pamilya, hindi sila nagkulang ng payo at pangaral sa akin pero paminsan minsa’y hindi ko rin maiwasan ang magkamali kaya sa halip na sisihin ko ang aking sarili at magmukmok na lamang sa tabi ay sinubukan kong magsulat at maipahayag ang aking mga saloobin. At sa papel na iyon, nakilala ko ang aking sarili at natuklasan ko ang isang bagay na hindi ko inaasahan. At iyon ay ang mapamahal sa pagsusulat.

Sa mga panahon na ako’y nag-aaral, iba’t ibang panig ng buhay ang aking hinarap. Isa na rito ay ang pagtira sa aking mga lolo’t lola hanggang sa pagtira sa aking ninang. Kinailangan kong lumipat ng iba’t ibang tahanan pagkat wala nga ang pamilya ko at sa kadahilanan na din na malalapit ang kanilang bahay sa aking paaralan. Marahil mahirap pero sa aking paglipat ng tahana’y marami akong natutunan na bumuo sa aking pagkatao.

At ngayon sa panibagong pahina ng aking buhay, haharapin ko ang isang paglalakbay upang maabot ng aking mga pangarap. At sa paglalakbay na ito, tanging sandata ko lamang ay ang aking pluma at patnubay ng Diyos.